Cedry z Walpole Park

 

Ich ciemne kształty odcinają się od białego nieba.

Ogromne, posągowe i wysokie niczym liniowce

zakotwiczone na trawie, statki pogrążone we śnie

na falach zielonego oceanu godzin.

 

Można podnieść wzrok na niebieską koronę z gałązek

takiego drzewa. Można kopnąć i smagnąć,

można ciachnąć jego gruby pień.

Poczuć tarcie szorstkiej, nierównej kory na policzku.

 

Ktoś mógłby cię zostawić pod takim drzewem,

mógłbyś się modlić, zbierać pachnące, brązowe szyszki,

mógłbyś zasnąć pod takim drzewem.

A jeśli się pod nim rozpłaczesz,

 

jeśli złapią cię torsje albo postradasz zmysły,

jeśli nie dasz  rady wrócić do domu, zawsze możesz wspiąć się

na płaskie, szeroko rozpostarte konary –

i odpłynąć w dal na takim drzewie.