Twoja matka, Ewa, w londyńskim zoo w 1932 roku

 

Nikt nie zważa na ostrzeżenia.
Zresztą w surowej przeszłości

ludzie mniej się wszystkim przejmowali.
Barierę stanowiła

tylko przestrzeń przysłowiowej
lub czasem prawdziwej przepaści.

Więc niedźwiedź polarny zawsze może
sięgnąć swoją siwą, oszronioną łapą

zza krawędzi i złapać skórzany tornister,
który spadnie jak w zwolnionym tempie

do fosy poniżej.
Na pomoc nie spieszy żaden miły Zawisza Czarny,

ani Winnetou jadący na oklep.
Jest tylko zdyszany opiekun zwierząt,

którego zadaniem jest wyłowienie drogiego,
ręcznie szytego tornistra i uciszenie

piszczących dziewczynek, które pokazują
palcami na niedźwiedzia. Musi to zrobić

w języku, który – ich zdaniem –
jest zdecydowanie za trudny.

Ona nie ma pojęcia, że pewnego dnia będzie żyć
otoczona nim ze wszystkich stron. Ten dziwny język,

który słyszy na szkolnej wycieczce, stanie się barierą:
głębszą niż jakakolwiek fosa, niż popielate morze,

które przepłynie,
kolor oczu niedźwiedzia,

zerkającego na nią z tęsknotą,
czy to z głodu, czy z nudy,

ze swojej małej, skalistej wysepki.