About the book / O książce:

It looks like Tim, the world’s worst private detective, and Nick, his brainy kid brother, are in trouble again. They’re dead broke. But money is the least of their worries when a mysterious man bursts into their office and offers Tim a wad of cash for his coat. Minutes later, the stranger is dead and Nick and Tim are left to puzzle over his final words. What could he have meant by “suff bee suff-iss”? Or was it “south by southeast”? Neither one seems to make much sense, but the Diamond brothers will have to figure it out, and fast! Whoever killed the stranger is now after Nick and Tim!

Najgorszy na świecie prywatny detektyw Tim Diament i jego młodszy brat Nick są spłukani. Kiedy więc tajemniczy znajomy proponuje im kupę forsy za stary płaszcz, trudno nie skorzystać z takiej okazji. Są jednak gorsze rzeczy niż być spłukanym. Na przykład być nafaszerowanym ołowiem – jak facet od płaszcza. A właśnie to może przydarzyć się braciom Diamentom, jeśli nie przechytrzą zabójcy, który depcze im po piętach…

Excerpt / Fragment:

To było długie, gorące lato. Chociaż wtedy tego jeszcze nie wiedziałem, dla mnie miało być dłuższe i gorętsze niż dla innych. W dniu, w którym się to wszystko zaczęło, na mnie przypadało przygotowanie lunchu – ale okazało się, że nie ma co przygotowywać. Zrobiłem, co mogłem. Ustawiłem na tacy talerze, noże, widelce, serwetki i nawet kwiatek, który rósł na ścianie łazienki. Brakowało tylko jedzenia.

– To wszystko? – zapytał Tim, gdy wniosłem tacę. Siedział za biurkiem i robił papierowe łódeczki z kartek wyrywanych z książki telefonicznej. – Tylko karton mleka?

– Pół kartonu – sprostowałem. – Pierwszą połówkę wypiliśmy na śniadanie. – Tak właśnie było. Od śmierci głodowej dzieliło nas zaledwie pół kartonu mleka o przedłużonej trwałości. – Przyniosę szklanki – powiedzaiłem.

– Szkoda zachodu.

Tim sięgnął po pudło stojące na rogu biurka. Wywrócił je do góry nogami. Ze środka wypadła jedna słomka.

– Ostania słomka – oznajmił.

Mieszkałem z moim starszym bratem, Herbertem Timothym Simple’em odkąd rodzice wyemigrowali do Australii. Herbert przemianował sam siebie na Tima Diamenta. Ogłosił się też prywatnym detektywem. I jedno, i drugie było dalekie od prawdy. Nie byłby w stanie znaleźć odcisku na opuszku własnego palca. Na widok trupów robiło mu się niedobrze. A gdy trzeba było prowadzić dochodzenie, był tak beznadziejny, że zwykle koniec końców to dochodzenie prowadziło jego.

Ze smutkiem wbiłem wzrok w mleko.

– Musisz znaleźć pracę, Tim – powiedziałem.

– Szukam pracy, Nick – obruszył się Tim. Otworzył szufladę biurka. Była zapchana listami. – Sam popatrz! Wysłałem setki podań.

– Ile odmów dostałeś? – zapytałem.

Skrzywił się.

– To właśnie są odmowy.